“Celan schreef in een kenmerkende spaarzame, dense stijl, waardoor zijn gedichten vaak als ‘hermetisch’ omschreven worden – eigenlijk eufemisme voor ‘onleesbaar’. De betekeniscompressie in zijn poëzie, de dichtheid van de beelden maakt de wurggreep in en van de taal voelbaar, maar zorgt er ook voor dat de leegte van het papier, de witruimten rond de woorden des te spraakzamer wordt. Het is in de leegte onder het letterbeeld en tussen de lettergrepen, dat het onzegbare zich manifesteert in wat er gezegd wordt […] In ‘op de rand van het zwijgen echoot Celans poëtica. Zij het dat akim a.j. willems toegeeflijker is naar zijn lezers toe: de taal is toegankelijk, een poort naar een desolate, grimmige, bij wijlen Hopperiaanse binnenwereld.
[…]
Een ander citaat van Celan past misschien om deze gedichten te omschrijven: ‘Mehrdeutigkeit ohne Maske’ (meerduidigheid zonder masker). De gedichten geven niet de indruk van gewilde betekenisversleuteling, maar herbergen een rijke gelaagdheid in hun spaarzame gedaante.”
[CHARLOTTE VAN DEN BROECK – dichteres – over ‘op de rand van het zwijgen’]
“Ik vind de bundel echt zeer schoon. Venijnig-melancholisch zou ik de toonaard willen noemen.
[…]
Deze poëzie is poreus. Tussen de regels en in het wit van het blad sijpelt de realiteit van de actualiteit in je lezing van de gedichten binnen.“
[JEROEN OLYSLAEGERS – romanschrijver en theaterauteur – over ‘op de rand van het zwijgen’]
“In welke mate doet Willems hem dit na [i.e. een weerbarstige of onherbergzame wereld oproepen en die tegelijk verzwijgen; AW] of weet hij de geheimcode van Celans dichterschap tot de zijne te maken? In ‘op de rand van het zwijgen’, een erg symmetrisch opgebouwde bundel, presenteert hij in ieder geval vier modellen – in evenveel reeksen – van communicatieve of talige onmacht.
[…]
Dat de dichter zich op de Duitstalige dichter heeft geïnspireerd en een zekere poëticale verwantschap met hem vertoont, staat hoe dan ook buiten kijf.”
[YVAN DE MAESSCHALCK – recensent – over ‘op de rand van het zwijgen’ – in: Poëziekrant (Jaargang 43, nummer 5, september-oktober 2019)]
“Een opvallend debuut door zijn aanstekelijke mengeling van strakheid en opstandigheid. Ik zie uit naar meer.”
[…]
“De reeksen ‘stilstad (populatie: 333)’ en ‘(verzen voor) de jongen in het blauw’ zijn wat mij betreft het sterkste. Daar wordt akim willems desondanks het formele karakter lyrisch, daar uit zich een wilde geest in een strakke vorm en dat geeft spanning aan de gedichten”
[ERIK LINDNER – over ‘op de rand van het zwijgen’ – in: Tijdschrift Terras (9 september 2019)]
“Een beheerst taalidioom
[…]
Op zijn best is Willems wanneer de suggestie het haalt op de meer directe zegging.
[…]
Dat af en toe een beeld dreigt te ontsporen, doet in wezen niet echt af van de kracht van de gedichten die Akim A. J. Willems hier bijeenbracht.”
[JOORIS VAN HULLE – recensent – over ‘op de rand van het zwijgen’ – in: Kunsttijdschrift Vlaanderen (2 juli 2019)]
“Of course, the concise style applied by the author also helps to lend more meaning to the title of this superb masterpiece that easily matches works of other, already famous, Flemish poets. As a matter of fact, we just might have a beginning of a poetic era in our very hands. Not many poets have the courage to demonstrate their own, very personal style right at their debut. Willems has. And not only has he got individuality to show, he merges his poems with a seldom seen understanding of speech as an inter-human phenomenon.”
[JAN OLDENBURG – vertaler Duitse en Nederlandse literatuur – over ‘op de rand van het zwijgen’ – op: Global Literature for Libraries (2 augustus 2019)]
“Mijn eerste impressie was er direct een van een bijzondere bundel met prachtige quotes. In bijna ieder gedicht vond ik minstens een prachtige one-liner.
[…]
‘op de rand van het zwijgen’ is een bijzonder ritmisch geschreven dichtbundel die reflecteert over de manier waarop mensen met elkaar communiceren. Een bundel over ruzie en de pijn van het zwijgen. Over struikelen over je woorden, terwijl je precies weet wat je wilt zeggen. Mij vroeg het een tweede lezing om de gedichten in hun volle glorie te waarderen, maar toen genoot ik er ook echt ten volste van.
[…]
Daarnaast lenen de gedichten zich perfect om hardop te lezen. Bij voorlezen voel je het ritme van de woorden.”
[MARCIA VAN DER ZWAN – recensent – over ‘op de rand van het zwijgen’ – op: boekvinder.be]
“Dit is poëzie die je wil lezen en herlezen en waarin je een stukje wil verdrinken […] Het taalspel, de beelden, hetgeen nog achter de regels verborgen ligt…zo moet poëzie zijn.”
[EEN LEZER – over ‘op de rand van het zwijgen’ – op: bol.com]
akimajwillems.wordpress.com 